Alles goed?

Wat zeg je als je iemand op straat tegenkomt die je wel kent, maar niet meteen tot je vriendenkring behoort? Hou je het bij een begroeting terwijl je elkaar passeert, of stop je even en maak je een praatje? Het lijkt een futiliteit, maar dat is het in geen geval. Als de andere doorwandelt terwijl jij even halt houdt, sta je daar behoorlijk lullig. Maar als jij doorgaat terwijl de andere stopt, kan dat onbeleefd overkomen. Coördinatie is hier dus het codewoord.

Ook lastig zijn de 'Alles goed?' vragen en aanverwanten (Hoe ist? Ca va?,...). Wanneer mensen die vraag in het voorbijgaan stellen, kan je met niets anders dan 'ja' antwoorden en heb je niet genoeg tijd om hen dezelfde vraag te stellen. Of je zou moeten stoppen natuurlijk, maar dat werd hierboven al behandeld. Bij het stellen van die 'Alles goed?' vraag wordt er steeds verwacht dat je bevestigend antwoord. Je stelt die vraag immers niet omdat je geïnteresseerd bent in de toestand van de persoon in kwestie, maar gewoon om conversatie te maken. Mensen die 'nee' antwoorden zijn per definitie zielepoten.

Het wordt pas echt lastig als je de 'Alles goed?' vraag in het voorbijgaan stelt, en de andere met 'nee' antwoordt. Op dat moment wordt er verwacht dat je stopt en dieper op de gemoedstoestand ingaat, maar soms ontbreekt de tijd of ... heb je daar helemaal geen zin in.

Het is duidelijk dat deze standaardsituaties duidelijke afspraken nodig hebben. Ik stel voor dat vanaf nu iedereen vanop minstens vijf meter voor men elkaar passeert duidelijk maakt of er al dan niet gestopt moet worden. Verder moet het wettelijk vastgelegd worden dat je geen 'nee' mag antwoorden op de 'Alles goed?' vraag, zelfs als je vriendin je net gedumpt heeft voor je vader en je moeder avances bij je heeft gemaakt.